سجاده

مٌهر بر سجاده پهن است ، تسبیح کنارش صف کشیده

عطر خوابیده با خاطری آسوده

چشمانم را آرام بر هم می گذارم تا از آن لذت برم

مٌهر بر سجاده مهر می ورزد ، دستانم به بالا می رود

امشب خوشحالم از این عشق     دلشکسته نیستم بر این دل

چرا که تسبیح نشان الله اکبر دارد بر این دل

                      .............

                      الهام یاوری

پسرک گل فروش

گوشه خیابان نگاهم به پسرکی گل فروش افتاد که

پوتین هایش نشان رنجش بود

به او نزدیک شدم وقتی شروع به حرف زدن کرد

ناخن گریه حلقومم را می خراشید و چشمانم از اشک می سوخت

وقتی صحبت از خدا شد به او گفتم خدا چیست ؟ لبخندی زد و گفت:

خدا همان آفتاب داغ و نان سنگک است خدا همان نقاشی ماه برای

فن تشخیص شب است

الهام یاوری

سایه غم

من در این حس دل انگیز فراموش شدم

بی تو در غربت پاییز فراموش شدم 

تو که احساس مرا سایه غم می دادی

آب می رفتم و ناچیز فراموش شدم  

و چه اندوه بزرگی ست میان دل من

که در ابیات غزل نیز فراموش شدم 

خواب چشمان مرا برده خیال تو هنوز

گرمی خاطره برخیز فراموش شدم 

قلم و دفتر پاییزی من خوب ببین

سال ها پشت دل میز فراموش شدم 

حسرت با تو نشستن به دلم حک می شد

چون در این بارش یک ریز فراموش شدم  

می چکم خوب و آرام ز من می گذری 

من در این مرگ غم انگیز فراموش شدم 

 

گره کور همینجاست

گره کور همینجاست که من بی تابم

باز این همهمه برپاست که من بی تابم 

             خاطرت ساعت خودکار دلم می باشد

             غم سنگین تو حالاست که من بی تابم 

من به ایوان نگاه تو دلم پر می زد

غربت تلخ تو پیداست که من بی تابم 

             من به زیبایی لبخند تو عادت کردم

            این دقایق همه بیناست که من بی تابم 

اضطرابیست که تا عمق دلم می سوزد

تو سفر کردی و اینجاست که من بی تابم 

            با توأم همدم رؤیای شبستانی من

            بی تو غم درد غزل هاست که من بی تابم 

نَم نَمک نم نم باران به دلم می بارید

آسمان بغض تو گیراست که من بی تابم   

                  تو به پایان غزل های دلم فکر نکن

                  تب دلتنگی فرداست که من بی تابم   

جمله ها لای غزل حرف دلم را می زد

شاعری غم زده با ماست که من بی تابم  

 

فانوس غزل های تو

من به فانوس غزل های تو دل می بندم

و به تنهایی حالای تو دل می بندم 

گوشه ای فال گرفتم گل من خوب آمد

خوبتر اینکه به آوای تو دل می بندم  

سخنی ساده تر از این سخنت نیست دگر

که به موسیقی زیبای تو دل می بندم  

روزگارم همه در سردی آبان و هنوز

من به افسانه رؤیای تو دل می بندم  

خط به خط خاطره های تو در این مرز خیال

بنویسد به تمنای تو دل می بندم 

بنویسید ز سرمای غزل های دلم

واژه بگذار به دنیای تو دل می بندم 

بگذارید تمام دل من درد شود

درد دل گفته که بر پای تو دل می بندم   

غصه بر خانه افلاکیمان چشم مزن

که بر این قصه شیدای تو دل می بندم   

قول دادم که به گرمای تنت خوب شوم

که بر این خانه به مأوای تو دل می بندم   

قول دادم که زمستان تو را دور کنم

قول دادم به غزل های تو دل می بندم  

 

غزل های آفتاب

شرمنده ام ز حرمت احساس های ناب

حسم شبیه نفس مانده در حباب  

لبخندهای سبز خدا را ندیده ام

دورم ز نور غزل های آفتاب 

شرمنده ام تمام غزل های دلنشین

شاعر نبود خسته دلی مثل من کباب 

شرمنده ام ز غربت این روزهای سبز

کابوس فصل تو آمد درون خواب 

تاول گرفت عمق غزل های من هنوز

من ماندم و حصار وسوسه هایت در این سراب 

من ماندم و خیال نگاهت هنوز هم

خارم ز حرمت عکست درون قاب 

باران درد و آه مرا زیرورو مکن

زیباترین ترانه احساس های ناب 

ماه تمام خاطره هایم نگاه کن

عکست شبیه منظره افتاده روی آب   

 

کوروش محسنی(کاریکلماتور)

تقدیم به دوستداران کاریکلماتور(استاد گلکار)

با رشته ی افکارم آش شله قلمکار درست کردم.

عینکم را برداشتم، سدّ چشمم شکست.

عینکم را عوض کردم ولی زندگیم عوض نشد.

یقیناً نقل و شیرینی درون انجمن داده اســـت    همین شعری که بر خواندن میان جمع تن داده است  

همان ابری که بغضی کرده اما زود می گریـــــد    غـــرورش را به پای ســــبزی باغ وچمن داده اســت  

دروغ است این که می گویدتورا هرگزنخواهددید     نشـان رفتنش را هم مسـیر امــــــدن داده اسـت      

                                              

تو از جان خودت هم می گذشتی در رهش اما      هرانکس جان گرفته در ازایـش یک کفـــن داده اســت  

ســــــتاره ،ماهــــــرو ،مهـــــتاب ،می بینــــی      هــمه زیبــایی شب را خدا یک جا به زن داده اســـت  

به شرطی که ببندی چشم خود را بعد می بینی  همان قولی که یک شب،یک نفر،اینجا،به من داده است 

                                               +++++++++++++++++++  

 مگه میشه توی صورت جای لب ها دو تا چش کاشت   

                                                            یا توی شعری که زیباست یه دونه جمله زش کاشت  

    

شایدم حق داره اینجا، اونــــو هرســـنی می خـــونــن   

                                                           ولی تو دفتــر شــــعرت دیــــگه جاشــو نمی دونـــــن  

جای پای شعرهایت

جای پای شعرهایت در دلم جا مانده باز حس خوشحالی مرا تا بود درمانم نکرد خوب می بینی کنارت از اسارت خسته ام خوب می بینی که بارت شانه ام را می شکست کاش امشب لطف شعرم شامل حالم شود سطر سطرش بوسه های غم به رویم می زند می گذارد مرهمی از درد بر خوشبختیم رفتنت را با چه چیزی می شود توجیه کرد

خوب می بینی که یادم در دلت وامانده باز خسته از درمان من در خواب فردا مانده باز شوق پروازم ولی پشت قفس ها مانده باز خردهایش بر تن رنجور تنها مانده باز تا بگیرد حال غمباری که حالا مانده باز می رهاند خواب از چشمی که شیدا مانده باز رفتی و در من سؤالی از تو اما مانده باز رفتی و یادت کماکان در دلم جا مانده باز

سهم من

سهم من دیدن چشمان غم انگیز تو است  سر سجاده درد است تمام دل من جام احساس مرا هم که فرو برد دلت و در این شعر به پرواز غمت خوشحالم شعر من در گذر خاطرهای تو نشست من همان ثانیه ها در پس اوهام توأم این همان آدمک قصه تنهای تو بود قصه بگذشت ولی خواب اسارت اینجاست  قصه بگذشت ولی شوق دلت با من نیست این فضا غرقه سکوتی ست که بشکست مرا من و تو با خودمان درد اسارت شده ایم شادی از صورت تو حرف و سخن ها دارد غم چشمان تو را دیدم و درگیر شدم شاعری در قفس خانه دل می شکند و تو با مرگ غم انگیز دلم همسفری

چه کنم این غم دنیاست که آویز تو است مثل پاییز تو زرد است تمام دل من مثل باران غم انگیز دلم مُرد دلت وقت رفتن به تو گفتم که چرا بی بالم و سفر کردی و اینبار غمم سخت گذشت بازی دست زدن بر غم و آلام توأم قصه بگذشت ولی هم سفر پای تو بود برو کابوس برو خاطرها پا برجاست این فضا در تپش این همه تابیدن نیست مثل یک چوبه داری ست که می بست مرا این قفس خانه ما بود که راحت شده ایم غم این مثنویم در دل تو جا دارد رسم نامردی دنیاست که من پیر شدم شعر او در پس کاشانه دل می شکند باز آرام و ملایم ز غمم می گذری

سلام . مرسی که انجمن و توی دنیای مجازی راه انداختید تا من هم بتونم شعرهای زیبای بچه هارو بشنوم . یه ترانه ی پاییزی گفتم ! همونطور که میدونید کارم ترانه نیست پس طبیعتا کار قویی نیست.فقط احساس پاییزیمو گفتم ! شما ضعف بعضی ابیاتو به زیبایی پاییز گلپایگان ببخشید ! 

دلم برگ درخت سیبه !چشمات باد پاییزی

                            منو میچینی و میرقصی و لبخند میریزی

بمون ! رقص غزل از من ، تماشا کردنش با تو!

                            نرو عشقم! فقط میخوام واسه پیمونه چشماتو !

میخوام مال خودم باشی ، تموم آرزوم اینه

                            چشام تصویر عشق و توی چشمای تو میبینه!

شبیه یک معمّای ریاضی اومدی پیشم!

                              درسته اولش سختی ولی من عاشقت میشم !

تمومه قصّه ی مردی که از پای خودش افتاد

                             تموم چاله ها چاهن ! فقط دست تورو می خواد!

میترسونن همه ما رو...! که عشقه ! بچّه بازی نیست

                            همه آدم بدا میگن : خدا از عشق راضی نیست!!!

میخوام باور کنم پاییز فصل عشق بازی شد

                           میخوام باور کنی دیگه! خدا خندید و راضی شد!

        ضمن عرض تبریک به دوستان برای تولد فانوس مجازی 

      دنیا...اگه تاریک شد ؛ دستای فانوسا بگیر...  

بی تو...

بی تو در خلوت ایام دلم می گیرد  

      مثل خورشید لب بام دلم می گیرد  

              گه و بیگاه سری زن به دل عاشق من  

                             که در این غمکده آرام دلم می گیرد... 

ابر در ابر

رفت و خندید به این حال پریشانی من

          خنده شد قصه ی این سربه گریبانی من

رفت و در دشت دل غمزده جز زخم نکاشت

               ابر در ابر شد این دیده ی بارانی من

در سونامی نگاهش به دلم جان می داد

         و چه بی تاب شد این غربت طوفانی من

لحظه ها در گذر و او ز دلم بی خبر است

           هر شب آید غم و اندوه به مهمانی من

باید اسکار بگیری تو در این بازی عشق

           خنده بیجاست بخندی تو به نادانی من 

قاصدکهای گوشه انبار 

  سالیانی است که مرده اند 

 پیغام مرا دیگر 

              باد هم نخواهد برد...