خورشید و مه و ستاره تقدیم تو باد
یک باغ گل بهاره تقدیم تو باد
جز یک دل پرشراره در دستم نیست
این یک دل پرشراره تقدیم تو باد
(سهیلا)
«زندگی بر شانه ام سنگینی آوار بود»۱
حس بیزاری میان لحظه های تار بود
زندگی چیزی برایم جز غم دنیا نداشت
در میان آرزوها سهمی از فردا نداشت
در دلم زخم فراوانی ز دنیا داشتم
زخم تنهایی و غربت، زخم غمها داشتم
زندگی پیوند من با بغض های بیشمار
در زمستانی که می ماندم به امّید بهار
همچو چوپان یکه بودم ناله با نی کرده ام
دشت پرآشوب را با گرگها طی کرده ام
همدم و همراه من تنها کلاغ پیر باغ
قصه ی تنهایی من قصه ی روباه و زاغ
قصه ی روباه و زاغی بر سر تکه پنیر
من شدم تکه پنیر و زندگی روباه پیر
بندگی کردم ولی شد حاصلم شرمندگی
در دو راهی مانده بودم بین مرگ و زندگی
انتخابم زندگی شد، تا زدم این جام زهر
من شدم تنها عروس خیمه شب بازی دهر
تا اسیر غصه های رنگی دنیا شدم
زیر بار سنگی و بی رحم دنیا تا شدم
گر چه از بار جفا بال و پر من می شکست
تا که مهر تو به دل افتاد ظلمت رخت بست
تا تو را دیدم تمام لحظه ها آرام شد
بغض و تشویش دل من با نگاهت رام شد
با نگاهت زخم های این دلم تعمیر شد
عشق تو تا بینهایت با دلم زنجیر شد
زندگی بر شانه ام سنگینی آوار نیست
بار عشقت می کشم، این بار عشقت بار نیست
عشق را جز عشق تو با مهر دل باطل کنم
جورچین زندگی را با تو من کامل کنم
۱) زندگی بر شانه ام سنگینی آوار بود هستی من پرسه ای در طول یک تکرار بود (پرویز عباسی داکانی)
تا شدم دور ز تو غم به سراغم آمد
مرگ آهسته و نم نم به سراغم آمد
یکدم آرام ز هجر تو نشد این دل من
ناگهان زلزله ی بم به سراغم آمد
از دفتر: پرواز روى خرده شیشه ها -
لینک دانلود دکلمه ى شعر با صداى خودم و موزیکى از نیکولاس هاتسزو پولوس در انتهاى شعر موجود است.
ابرى سیاهرنگ، هوا را گرفته است
کابوس و دود، خاطره ها را گرفته است
انگار جاى خالى تو پشت پنجره...
در مه تمام کوچه ى ما را گرفته است
حسى که هر دقیقه مرا ذوب مى کند
سر تا سر غروب، فضا را گرفته است
قرصى که بى اثر شده،از فکرهاى تو...
دردى که هیچ وقت، کجا را گرفته است!
حالا شدند تک تک ساعات زوج و فرد
هى سعى کرده ام که به این زندگى بد...
پایان دهم به خاطرت اما نمى شود
سهم من از تو چیست، فرار از همیشه ها
پرواز، روى پوچى این خرده شیشه ها
باید تو را یواش عبورید و بى حواس
از یک چراغ روشن قرمز ادامه داد
باید دوید و رفت به جایى که نیستى
باید تو را رسید و به "هرگز" ادامه داد
باید تو را غزل غزل از ابتدا سرود
باید تو را به لهجه ى حافظ ادامه داد
زیباست رنگ چشم تو...، رنگى که هیچ وقت...
دل بسته ام به روز قشنگى که هیچ وقت...
تلخ است این حقیقت و باید قبول کرد...
من شیشه ام و قلب تو سنگى که هیچ وقت...
آنسوى خط همیشه تو را بوق مى خورد
هى زنگ مى زنم به تو... زنگى که هیچ وقت...
دیگر به خط رفتن خود خو گرفته اند
پاهاى بى اراده ى لنگى که هیچ وقت...
لب هاى شعر طاقت گفتن ندارد و...
دنیام شوق هلهله در تن ندارد و...
دیگر بهار بعد تو هرگز براى من...
باور بکن که حس شکفتن ندارد و...
پاییزى و شکسته تر از سال هاى قبل...
گل هاى باغ، نرگس و لادن ندارد و...
که رنگ هاى آبى روشن ندارد و...
حتى خیال واهى با هم یکى شدن...
تاثیر روى حال بد من ندارد و...
هى بغض مى کنم به تو و مرد مى شوم
هى فکر مى کنم به دلى که نداده ام!
حالا که روبروى سقوط ایستاده ام
سیگار مى کشى و نفس هاى آخر است
پایان من براى تو اینگونه بهتر است
باور بکن که گریه ام از روى عادت است
دل بستنم به عشق تو دیگر حماقت است
باید تو را سفر کنم و دورتر شوم
هى چشم هاى مست تو را کور تر شوم
با این قلم تمام تو را خط خطى کنم
با روزهاى خط زده ام جور تر شوم
کبریت را به گوشه ى شعرم بگیرم و...
با شعله هاى مرگ تو پر نور تر شوم
من ساده بوده ام که به اینجا رسیده ام
وقتش رسیده است که مغرور تر شوم
دل کنده ام از عشق تو و فال هاى نحس
دارم وداع مى کنم از سال هاى نحس
من بیست و هشتمین عدد زخم خورده ام
که سالهاى، بى کسى ام را شمرده ام
هر سال، پشت درد همین سوگنامه ها
حرف دلم به روى زبان آمده ست و باز
آن را دوباره لحظه ى دیدار خورده ام
اکنون که وقت گفتن حرفم رسیده است
در پرتگاه قافیه ها جان سپرده ام
من درد مى نویسم و تو سرمه مى کشى
بر پلک هاى خیس غزل هاى مرده ام
حالا مرا به هر دو جهان تسلیت بگو
با خاطرات رفته ى از یاد برده ام
پک مى زنى و از دهنت دود مى دهم
دارم به شهر قلب تو بدرود مى دهم
«فردیناند دو سوسور» زبان شناس برجسته ی سویسی اعتقاد داشت؛ زبان پنجره ی شفافی ست که بر روی واقعیت گشوده شده است. یعنی مثلا کلمه ای در زبان، مثل «درخت» به یک چیزِ مشخص در دنیای بیرون اشاره دارد، بنابر این زبان با شفاف سازی، درکِ ما را از واقعیت راحت تر کرده است.اسم این کارِ سوسور «ساختارگرایی» بود.
از سال 1970 «پساساختارگرایی» وارد میدان شد. حرف حسابش هم این بود که زبان نتنها پنجره ای شفاف بسوی واقعیت نیست، بلکه بیشتر شبیه دیواری در مقابل واقعیت است.یعنی چه؟ مثلا شما وقتی می گویی «درخت» معلوم نیست واقعأ کدام درخت را می گویی. درخت کوچک، بزرگ،سرسبز، خشکیده، میوه،پلاستیکی،...بنابراین کلمه نمی تواند به چیز مشخصی در دنیای بیرون اشاره کند. «پساساختارگرایانی» مانند بودریار، کاترین بلزی و ... معتقدند زبان خیلی هنر کند به خودش اشاره کند. مثلا وقتی ما کلمات «درخت» یا «قافیه» یا «...» را می نویسیم منظورمان همین خودِ کلمات است، نه یک درخت یا قافیه واقعی خارج از این متن. اسم این نظریه را هم گذاشته اند: «متن بودگی» یا «متنیّت».
بر اساس این نظریه، شاعر گرانقدر جناب آقای حبیبی در شعر «پرواز روی خرده شیشه ها» بیتی دارند با این شکل: اکنون که وقت گفتن حرفم رسیده است/در پرتگاه قافیه ها جان سپرده ام. پرتگاه قافیه نقطه ی پایانی شعر است. یعنی وقتی شاعر دیگر نمی تواند شعر بگوید آن هم درست هنگامی که «وقت گفتن حرف» اوست! این یعنی اشاره ی کلمات به خود کلمات و کارکرد آن ها روی صفحه کاغذ و ...یا بیت بعدی آن که به همین درستی و دقت به صرفأ متن بودگیِ نوشته اشاره دارد.
با سپاس-ع.طاهری نیا