از پشت قاب پنجره ، هر شب نگاهم می کنی
خود را چراغ روشن شام سیاهم می کنی
همچون رکوع عارفان ، گاهی کمر خم می کنی
گاهی خودت را قاب چتر خوابگاهم می کنی
باران که می بارد وضو می گیری از چشمان ابر
فردا زمین را تکّه ماه راه راهم می کنی
یک آسمان سجاده شب ها زیر پاداری ولی
گاهی خودت را یوسف چاه گناهم می کنی
صد رشته تسبیح ستاره پاره شد در دامنت
آیا دعای خویش را پشت و پناهم می کنی؟
تو آفتاب شاعران هستی که از شرم و ادب
سر رو به پایین کرده و چشمی به ما هم می کنی
من چشم های خویش را سرشار نورت می کنم
می بوسمت هر لحظه تا وقتی نگاهم می کنی