علی رضا طاهری نیا

به مناسبت قرار گرفتن در آستانه ی  سی و پنجمین سالگرد انقلاب اسلامی

«نوبهارِ تبعیدی»

أ أنتَ...آناءاللَیل؟ ای سپیدیِ محض؟ 

   که بودی از ازل و مثل ماه تابیدی

تمام آیه ی «والفجر» در بر آمدنت           

       که بر سیاهی شب لمعه ای درخشیدی

شکافتی دل شب را زِ برق صبح یقین      

                که کُنهِ معنی اعجاز را تو فهمیدی

قسم به فجر، به خورشید و سال های اُمید 

             به انفجارِ سی و پنج سالِ خورشیدی،

به آن شراب که در کام تشنگانت ریخت 

        به مشعلی که تو در چشم هایشان دیدی،

به کاسه کاسه ی خون های منتظر در مُشت

         به خونِ خود که بر آفاق دور پاشیدی،

به باختر، که سیاهی گریخت تا آن سو

          به خاوران که به تو تکیه داد و خندیدی،

به شبنمی که تو را در خودش نشان می داد 

     به شاخه ای که تو توحید را ازان چیدی،

به اشک ها و سرانگشتِ مهربانیِ تو 

              به خنده ای که به لب های درد بخشیدی،

که از تو عطر بهاران وزید در سرما  

                    و سبز شد چو به سرشاخه ها تراویدی.

چگونه بَستَندت ای نسیم در زنجیر؟ 

                        چگونه آمدی ای نو بهارِ تبعیدی؟

کنون که قلعه تویی، آب و رعد و برق تویی/

  چه وحشتی؟چه سراسیمگی؟ چه تهدیدی؟

تو ای تمامیِ...تَجری...و...تَحتِهَاالأنهار! (1)

                             بمان! که سبزترین جویبارِ اُمّیدی!

(1):اشاره به آیه ی  10 سوره ی فرقان