رفت و خندید به این حال پریشانی من
خنده شد قصه ی این سربه گریبانی من
رفت و در دشت دل غمزده جز زخم نکاشت
ابر در ابر شد این دیده ی بارانی من
در سونامی نگاهش به دلم جان می داد
و چه بی تاب شد این غربت طوفانی من
لحظه ها در گذر و او ز دلم بی خبر است
هر شب آید غم و اندوه به مهمانی من
باید اسکار بگیری تو در این بازی عشق
خنده بیجاست بخندی تو به نادانی من