«ستایش»
افتاده ام چو رود، پر از شیون و سرود
در پیچ و تاب منقلب پهنه ی وجود
آغوش باز کرده بهاران به روی من
اما بدون وسعتِ پاکیزه ات چه سود؟
تا سوی تو روانه شوم از حصار خویش
راهی بغیر گریه برایم نمانده بود
سَمتِ غیاب سبز تو مانم چو آبشار
هر لحظه در قیام و همانگاه در قعود
از بس که اضطراب تو از جان من گذشت
دیگر نمانده از تنِ طاعت بجز سجود
ای آبیِ وسیعِ مه آلودِ دوردست
باید تو را چنان که سزا بوده ای ستود!