مزه ی درد

مزه درد مرا در خود من تا می کرد

لحظه ای  در تپش ثانیه ها جا می کرد

مزه درد کمین دل باران زده شد

باز خاموش در این خانه ویران زده شد

مزه ی درد همین بود که من را می برد

عقده ای شد که درون دل من را می خورد

مزه ی درد خدای غم من بود هنوز

چاره ای  نیست که این ماتم من بود هنوز

مزه ی درد مرا بوسه خاموشم کرد

شادی و هلهله را باز فراموشم کرد

مزه ی درد مرا دست زمستان می داد

آخرین شعر تو  بوی نم باران می داد

خوب با این غزلت شعله ماتم دادی

به دل خونی من وعده ی مرهم دادی

آخر آوارگیم را ز نگاهت ببرم

تب دل دادگیم را ز نگاهت ببرم

من تمام غم آبان تو را می شمرم

قطره های دل باران تو را میشمرم

باز در این شب آلام گذر میکردی

با تمام غمت آرام گذر میکردی

باز با حس غم انگیز تو را می خوانم

در شروع شب پاییز تو را می خوانم

باز در خاطره، آواره دلم میمیرد

باز بیچاره ی بیچاره دلم میمیرد

تو ببین مرثیه مرگ به من می آید

زردی  زردترین برگ به من می آید

تو ببین شادیم اینجاست تو را می خواهم

باز این مرثیه برپاست تو را می خواهم

من که در خلوت یک خواب صدایت کردم

در شروع غزلی ناب صدایت کردم

من مریض تو شدم سوخته ام در تب درد

کهنه شد این دل آویخته ام در تب درد

من که با رویش احساس تو آغاز شدم

با گل خنده لبهای تو هم باز شدم

تو نگو رفتنت اینبار سزاوار تر است

که دلم سخت به چشمان تو بیمارتر است

و در این جاده تاریک دلم می لرزد

در اسفناکترین تیک دلم می لرزد

به افق های دلت سر در امید زدم

باز بر دست تو یک مهر به تایید زدم

گفتمت خوب به احساس من ای مرد بمان 

 شادیم رفت از این خانه و با درد بمان