سهم من

سهم من دیدن چشمان غم انگیز تو است  سر سجاده درد است تمام دل من جام احساس مرا هم که فرو برد دلت و در این شعر به پرواز غمت خوشحالم شعر من در گذر خاطرهای تو نشست من همان ثانیه ها در پس اوهام توأم این همان آدمک قصه تنهای تو بود قصه بگذشت ولی خواب اسارت اینجاست  قصه بگذشت ولی شوق دلت با من نیست این فضا غرقه سکوتی ست که بشکست مرا من و تو با خودمان درد اسارت شده ایم شادی از صورت تو حرف و سخن ها دارد غم چشمان تو را دیدم و درگیر شدم شاعری در قفس خانه دل می شکند و تو با مرگ غم انگیز دلم همسفری

چه کنم این غم دنیاست که آویز تو است مثل پاییز تو زرد است تمام دل من مثل باران غم انگیز دلم مُرد دلت وقت رفتن به تو گفتم که چرا بی بالم و سفر کردی و اینبار غمم سخت گذشت بازی دست زدن بر غم و آلام توأم قصه بگذشت ولی هم سفر پای تو بود برو کابوس برو خاطرها پا برجاست این فضا در تپش این همه تابیدن نیست مثل یک چوبه داری ست که می بست مرا این قفس خانه ما بود که راحت شده ایم غم این مثنویم در دل تو جا دارد رسم نامردی دنیاست که من پیر شدم شعر او در پس کاشانه دل می شکند باز آرام و ملایم ز غمم می گذری

سلام . مرسی که انجمن و توی دنیای مجازی راه انداختید تا من هم بتونم شعرهای زیبای بچه هارو بشنوم . یه ترانه ی پاییزی گفتم ! همونطور که میدونید کارم ترانه نیست پس طبیعتا کار قویی نیست.فقط احساس پاییزیمو گفتم ! شما ضعف بعضی ابیاتو به زیبایی پاییز گلپایگان ببخشید ! 

دلم برگ درخت سیبه !چشمات باد پاییزی

                            منو میچینی و میرقصی و لبخند میریزی

بمون ! رقص غزل از من ، تماشا کردنش با تو!

                            نرو عشقم! فقط میخوام واسه پیمونه چشماتو !

میخوام مال خودم باشی ، تموم آرزوم اینه

                            چشام تصویر عشق و توی چشمای تو میبینه!

شبیه یک معمّای ریاضی اومدی پیشم!

                              درسته اولش سختی ولی من عاشقت میشم !

تمومه قصّه ی مردی که از پای خودش افتاد

                             تموم چاله ها چاهن ! فقط دست تورو می خواد!

میترسونن همه ما رو...! که عشقه ! بچّه بازی نیست

                            همه آدم بدا میگن : خدا از عشق راضی نیست!!!

میخوام باور کنم پاییز فصل عشق بازی شد

                           میخوام باور کنی دیگه! خدا خندید و راضی شد!

        ضمن عرض تبریک به دوستان برای تولد فانوس مجازی 

      دنیا...اگه تاریک شد ؛ دستای فانوسا بگیر...  

بی تو...

بی تو در خلوت ایام دلم می گیرد  

      مثل خورشید لب بام دلم می گیرد  

              گه و بیگاه سری زن به دل عاشق من  

                             که در این غمکده آرام دلم می گیرد... 

ابر در ابر

رفت و خندید به این حال پریشانی من

          خنده شد قصه ی این سربه گریبانی من

رفت و در دشت دل غمزده جز زخم نکاشت

               ابر در ابر شد این دیده ی بارانی من

در سونامی نگاهش به دلم جان می داد

         و چه بی تاب شد این غربت طوفانی من

لحظه ها در گذر و او ز دلم بی خبر است

           هر شب آید غم و اندوه به مهمانی من

باید اسکار بگیری تو در این بازی عشق

           خنده بیجاست بخندی تو به نادانی من 

قاصدکهای گوشه انبار 

  سالیانی است که مرده اند 

 پیغام مرا دیگر 

              باد هم نخواهد برد...

قصه ی تنهایی

من با نگاهت عشق را آغاز کردم 

درهای صبح زندگی را باز کردم 

مهرت به قلب نازک من کام می داد 

عشقت به طفل سینه ام پیغام می داد 

ما همچنان شمع و گل و پروانه بودیم 

همچون پرستوهای عاشق پر گشودیم 

اما کسی احساس زیبای تورا برد 

ناگه نهال عاشقی در باغ پژمرد 

آسان تو ناگه از کنارم پر کشیدی 

عاشق ترین بودی ولی از من رمیدی 

بی یاد تو در مثنوی تنها شدم باز 

یک قطره ای ناچیز در دریا شدم باز 

رفتی و در قلبم دوباره زندگی مرد 

گلهای سبز عاشقی در باغ پژمرد 

تنهای تنها ماندم و شد باور من 

با رفتنت آتش زدی بال و پر من 

شعری از دکتر شریعتی

گاهی گمان نمیکنی و می شود 

              گاهی نمیشود که نمیشود 

                  گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است 

                         گاهی نگفته قرعه بنام تو می شود 

          گاهی گدای گدای گدایی و بخت با تو نیست 

                 گاهی تمام شهر گدای تو می شود  

                                                             دکتر علی شریعتی